Geniusze to osoby wyróżniające się niezwykłą inteligencją oraz łatwością przyswajania wiedzy. Tylko dwa procent naszej populacji wyróżnia się ponadprzeciętnym ilorazem inteligencji. Co ciekawe artyści i naukowcy częściej pochodzą z rodzin, w których występuje schizofrenia, depresja, zaburzenia lękowe oraz skłonności do uzależnień.
Osoby kreatywne są niezwykle podatne na zaburzenia psychiczne, w szczególności na chorobę afektywną dwubiegunową, są też dwukrotnie bardziej od reszty narażone na ryzyko samobójstwa.
Skąd bierze się obłęd u geniusza?
Badania wykazują, że zarówno schizofrenicy jak i osoby kreatywne mają we wzgórzu mózgu mniej receptorów D2 dopaminy niż przeciętni ludzie. Wzgórze to odpowiada za wstępną ocenę bodźców zmysłowych i ich przesyłanie dalej. Deficyt receptorów dopaminy we wzgórzu sprawia, że do kory mózgowej napływa więcej nieposegregowanych informacji. To umożliwia łatwiejsze dochodzenie do niezwykłych, ale właściwych odpowiedzi na oczekiwane pytania.
Geniusze muszą więc balansować na granicy choroby psychicznej. Ich organizmy ciągle starają się ograniczać szaleństwa „schizofrenicznych genów”, aby pozwolić im rozwijać kreatywność. Geny te nie ujawniają się u przeciętnych ludzi, ponieważ skutecznie uniemożliwiają im to hamulce, od biologicznych po społeczne. U geniuszy natomiast trwa ciągła walka, a oni sami są na skraju załamania zdrowia psychicznego. U schizofreników tłumienie genów jest zakłócone, u geniuszy natomiast znacznie osłabione.
Z badań psychologicznych wynika, że tylko ludzie z niewielką depresją mają w pełni realistyczny obraz siebie i otaczającego ich świata. Wszyscy pozostali tak naprawdę się okłamują. Pomysły takich osób są nie tylko kreatywne, ale i innowacyjne. Szukają one bowiem nowych rozwiązań i to je zdecydowanie wyróżnia. Łatwo sobie wyobrazić, że kiedy jesteśmy szczęśliwi, nie myślimy o zmianach, nie szukamy nowych doznań i przeżyć. Dopiero poczucie braku sprawia, że czujemy się niespełnieni. A to nakłania do zmian i szukania nowych rozwiązań.
Inteligencja
Inteligencja bez wątpienia jest jedną z najważniejszych zdolności naszego umysłu, bo od niej zależy to, jak trafnie i jak szybko reagujemy na zmianę sytuacji. Osoby o wyższym współczynniku możliwości poznawczych działają lepiej i szybciej się dostosowują do zmienności otoczenia. Jednak wcale nie żyje im się łatwiej. Z wysoką inteligencję wiąże się wnikliwość poznawcza i krytycyzm, a wiadomo, że ludzie krytyczni i wnikliwi nie zawsze są dobrze oceniani i tolerowani. Bywają dosyć uciążliwi w funkcjonowaniu społecznym.
Inteligentni myślą więcej. W końcu polegają bardziej na rozumie niż uczuciach, co często utrudnia im relacje międzyludzkie. Jednak wysoka inteligencja emocjonalna niekoniecznie przekłada się na zdolność do spontanicznych interakcji z innymi osobami. Ich głównym narzędziem w relacjach ze światem zewnętrznym jest rozum. Zatem ludzie inteligentni przeżywają więcej trosk. Prawdopodobnie dlatego, że częściej myślą o konsekwencjach swoich działań i lepiej zdają sobie sprawę z ograniczeń, jakim podlegają.
Wśród cierpiących na chorobę dwubiegunową czy schizofrenie są wybitni pisarze, poeci, malarze i muzycy. Oczywiście w czasach, kiedy nie było leków na te choroby, a wszyscy zostawali uznani za „wariatów”, dokładna diagnoza była niemożliwa. Jednak można być całkiem pewnym, że osoby cierpiące na zaburzenia psychiczne tworzyły podstawy współczesnej kultury.
